У Мінску адбыўся II Беларуска-нямецкі форум НДА па наладжванні партнёрстваў, адным з арганізатараў якога выступіла Згуртаванне беларусаў свету “Бацькаўшчына”. Пасля мінулага Форума ў супольную распрацоўку трапілі чатыры праекты, што ўжо нямала, а сёлетняя сустрэча выглядае патэнцыйна больш “ураджайнай”.
Арганізатары запрасілі на форум трынаццаць нямецкіх экспертаў — людзей, якія непасрэдна займаюцца НДА ў Германіі. Літаральна за тыдзень з нямецкага боку паступіла болей за трыццаць заявак на ўдзел.
Амбасадар Германіі ў Беларусі Петар Дэтмар
“Розніца сітуацый у Беларусі і ў Германіі як найменей у тым, што 90 працэнтаў нямецкіх НДА маюць суфінансаванне ад дзяржавы, а некаторыя з часам самі робяцца значнымі палітычнымі гульцамі”, — кажа Ядвіга Лукашык з цэнтра “Культыватар”.
Усе трынаццаць нямецкіх гасцей Форума маюць пэўныя зацікаўленасці ў супольнай працы з беларускім бокам: ад развіцця цэнтраў мастацтваў і інклюзіўных тэатраў да дапамогі людзям з абмежаванымі магчымасцямі і экалагічных праектаў.
Ядвіга Лукашык, цэнтр “Культыватар”
Каб за кароткі час максімальна хутка наладзіць камунікацыю, арганізатары прапанавалі беларускім і нямецкім удзельнікам разбіцца на групы і тэзісна адказаць на пытанні пра перспектывы, праблемы і формы супольнай працы.
Алёна Ліс, ОДБ Брусель
Кампанія “Будзьма беларусамі!” сабрала для вас найцікавейшыя тэзісы абмеркавання.
Як пабудаваць нямецка-беларускую супрацу?
Пасля больш чым гадзіны абмеркавання ўдзельнікі Форума прапанавалі наступныя спосабы супрацы і праекты, якія варта рэалізоўваць разам.
Культурніцкія праекты: для іх функцыянавання, прадстаўнікам беларускіх НДА хацелася б часцей сустракацца з нямецкімі куратарамі, якія займаюцца такімі сферамі, як урбаністыка, сучаснае мастацтва, архіўныя фота, экскурсіі па культурніцкіх аб’ектах.
Экалагічныя праекты: стварэнне супольнай адукацыйнай выставы і лікбез для школьнікаў і дарослых па экалагічным ладзе жыцця.
Таксама цікавым праектам выглядае стварэнне беларуска-нямецкай групы па вывучэнні канфліктаў і фармаванні сямейных каштоўнасцяў у дашкольнікаў.
Да таго ж прадстаўнікі Беларусі прапанавалі праект Міжнароднага фестывалю інклюзіўных тэатраў, прысвечанага творчасці дзяцей з абмежаванымі магчымасцямі, і праграмы абмену досведу паміж беларускімі і нямецкімі бальнічнымі клоўнамі.
Сярод найбольш перспектыўных форм супрацы ўдзельнікі назвалі таксама канферэнцыі, круглыя сталы і талаку. Добры прыклад апошняй — неднаразовая супрраца беларускіх і нямецкіх валанцёраў на гістарычных аб’ектах.
Эфектыўнай формай таксама прызнаныя летнія школы і стажыроўкі.
Супольны валанцёрскі рух можа працаваць з рознымі катэгорыямі людзей, якія маюць патрэбу ў дапамозе: ад працы з людзьмі, што жывуць з ВІЧ да дапамогі рускамоўным эмігрантам, якія толькі ўліваюцца ў нямецкае грамадства.
Неаднаразова прагучала думка пра стварэнне агульнай інтэрнэт-платформы, дзе прадстаўнікі НДА могуць абменьвацца досведамі і весці пастаянную камунікацыю, а таксама ўдзельнічаць у вебінарах.
Што можа перашкодзіць?
Беларуска-нямецкія супольныя праекты паспяхова функцыянуюць далёка не першы год, але зрабіць такі праект няпроста. На просьбу арганізатараў прадстаўнікі беларускіх НДА і іх нямецкія калегі склалі таксама спіс пагроз і рызык, якія могуць стаць на шляху супольнай працы.
1. Моўны бар’ер: насамрэч праблема, якая здаецца невялікай у ХХІ стагоддзі, існуе. Не ўсе валодаюць мовамі, а грошай на якаснага перакладчыка заявак часцяком не стае.
2. Бюракратыя: ужо згаданая вышэй адсутнасць падтрымкі з боку дзяржавы, памножаная на вялікую колькасць справаздачнасці. Да таго ж выпадкі ўмяшальніцтва дзяржавы ў дзейнасць НДА ў Беларусі агульнавядомыя.
3. Розніца менталітэтаў: розніца агульнай культуры, гісторыі ўзроўню жыцця, развіцця валанцёрства часцяком прыводзіць да ўзаемных непаразуменняў.
4. Нястача кампетэнцыі: невялікая колькасць вузкаспецыяльных прафесіяналаў, якія маглі б займацца юрыдычнымі, фінансавымі і іншымі пытаннямі. Кантакты паміж нямецкімі і беларускімі спецыялістамі рэдкія і недастатковыя. Да таго ж беларускія спецыялісты не заўжды разумеюць прынцыпы працы ў Германіі, а нямецкія — у Беларусі.
Мікалай Левертаў,
фота Аляксей Кісялёў
