Віктар Марціновіч на сваёй старонцы ў Фэйсбуку піша пра нечаканую сустрэчу з Лявонам Вольскім у Вільні і сённяшнюю Беларусь, у якой «толькі шніцэлі — у бясконцых колькасцях, шніцэлі замест канцэртаў, выставаў і паэтычных слэмаў. Шніцэлі як вымярэнне таго, што «не ўсё так дрэнна».
Акадэмічныя справы паклікалі мяне на два дні ў Вільню.
Развітваючыся з горадам, замовіў сабе венскі шніцэль, і калупаў яго відэльцам без энтузіязму: наперадзе была дарога і мяжа, а гэта не тое, каб дадавала апетыту.
— Што я тут раблю? — Пытаўся я ў шніцэля. — Навошта я тут, у горадзе вытанчанай самоты, дзе беларусы, нават пазнаўшы адно аднаго, не бягуць абдымацца? Дзе мой Мінск? Мае ўлюбёныя прывакзальныя вежы?
Шніцэль панура маўчаў і бачна, бачна было, што яму я не падабаюся.
Ужо разлічыўшыся за ахвяру майго апетыту, я пабачыў каля сябе чалавека, які загаварыў са мной па-беларуску. Пазнаў у ім Лявона Вольскага.
Лявона Артуравіча. Пана Лявона. Таго самага. Вольскага.
Якога я песні роў і пад гітару, і пад караоке, роў і раўсці, прабачце, буду.
І Лявон стаяў перада мной, жывы, як Цой. Абняліся, перамовіліся. Сфатаграфаваліся.
А потым я паехаў у Беларусь.
У якой зараз няма Лявона Вольскага, толькі шніцэлі — у бясконцых колькасцях, шніцэлі замест канцэртаў, выставаў і паэтычных слэмаў. Шніцэлі як вымярэнне таго, што «не ўсё так дрэнна».
Што «усё як у людзёў».
Я не ведаю, хто каму больш патрэбны. Беларусь Лявону, Лявон — Беларусі, але сітуацыя, калі мае улюбёныя прывакзальныя вежы ідуць у камплекце толькі са шніцэлем, і гэта адзіны канцэрт, які я ў стане праслухаць пад іхным ценем — гэта сум.
Але аднойчы мы ўсе — усе мы — сустрэнемся на Радзіме.
І болей ніякія — нат самыя акадэмічныя — справы няздольныя будуць мяне з яе паклікаць.
