“Мяккая беларусізацыя” мала каго пакідае абыякавым: некаторыя ў яе не вераць, некаторыя на яе спадзяюцца, а іншыя асцерагаюцца. Пры гэтым контуры “мяккай беларусізацыі” застаюцца размытымі ды ідэалагізаванымі, што дазваляе адвольна выкарыстоўваць факты на яе карысць альбо наадварот.
Таму, каб пазбегнуць двухсэнсоўнасці, гэты аналіз не будзе прысвечаны “мяккай беларусізацыі”, а грамадскаму попыту на беларускую мову – сімвалу ідэнтычнасці, пра які ўлады Беларусі дбаюць найменш у параўнанні з “вышыванкай” ці гісторыяй.
Відавочна, што грамадскае стаўленне да ўласнай ідэнтычнасці змянілася, і за гэтым стаяць не толькі каштоўнасныя матыватары грамадзянскай супольнасці, але і больш прагматычныя інтарэсы іншых актораў – дзяржаўных органаў і прыватных кампаній, на якія мы перадусім і скіруем увагу ў гэтай нататцы. Што гэта за інтарэсы, чытайце ў нашым новым аналізе.
Тэкст можна спампаваць на нашым сайце альбо пачытаць на Issuu.com. Гэтаксама ён даступны на Google Drive.
Гэты тэкст напісаны ў межах праекта “Грамадскі ўдзел”, які вядзецца пад кіраўніцтвам Усходнееўрапейскага дэмакратычнага цэнтра. У гэтым пілотным праекце 10 арганізацый працуюць разам, каб падтрымаць грамадскую актыўнасць у Беларусі, пашыраючы інавацыі, абмен досведам і ўзаемнае навучанне.
