Беларус з Санкт-Пецярбурга Аляксей Залатарскі правёў свой 26-ы дзень нараджэння ў ізалятары на Акрэсціна.

У Мінск Аляксей прыехаў, каб убачыць сваякоў. Таксама ён хацеў паглядзець на акцыі пратэсту, але не паспеў. У ізалятар яго забралі з аўтобуснага прыпынку. Пра тое, як цяпер сілавікі ставяцца да затрыманых і як людзі спраўляюцца з ціскам, Аляксей распавёў "Настоящему времени".

— Я вельмі моцна перажываў. Здавалася б, што такога — двое сутак дзесьці пасядзець. Галоўнае, што было незразумела, што адбудзецца са мной далей. У нас проста за дзвярыма знаходзіўся стол, дзе судзілі дзяўчат. Там налева і направа раздавалі суткі: каму 10, каму 15. Не дапамагаў ні адвакат, нішто. І гэта стварыла б мне шмат праблем.

Але нават не гэта самае галоўнае. Самае галоўнае— гэта родныя. Я разумеў, што могуць патэлефанаваць бабулі. Яна моцна перажывала, моцна знервавалася, ёй 85 гадоў. Я, адпаведна, разумеў, што родныя стаяць пад гэтым траклятым Акрэсціна, чакаюць. Хутчэй за ўсё, нічога не ведаюць: жывы, не жывы, здаровы, Білі, не білі.

— Усе мяркуюць, што асноўная хваля гвалту была ў першы дзень пасля выбараў і 10-11 жніўня. Праз месяц гвалт працягваецца або няма?

— Гвалт адбываецца па шляху ў Акрэсціна. У самім Акрэсціна ўжо ніхто не б'е. Прынамсі, на маіх вачах нікога не ўдарылі, не штурхнулі, — толькі шмат пагражалі. Але па шляху больш за ўсё б'е АМАП пры затрыманні. Чалавека, які на вуліцы неяк няправільна сябе паводзіў, на іх думку, напрыклад, не хацеў ісці, нешта крычаў,—яго ў аўтазаку чакаюць ужо трое супрацоўнікаў з дубінкамі, якія, як яны гэта называлі, праводзяць прафілактыку.

— Вам праводзілі?

— Я быў затрыманы на аўтобусным прыпынку. Я зусім не збіраўся супраціўляцца, таму што нічога не парушаў. Калі мяне папрасілі прайсці — я прайшоў. Мяне не білі ў гэты момант, толькі быў адзін інцыдэнт, калі маладога чалавека паспрабавалі прымусіць з'есці сцяг, я выгукнуў: "што вы робіце? "І атрымаў нямоцны ўдар дубінкай па патыліцы — засталася шышка. І кароткім ударам разбілі губу, што таксама некрытычна.

— Вы стварылі сваю ўласную класіфікацыю супрацоўнікаў міліцыі, раскажыце пра яе.

— Я вылучыў першую катэгорыю самых жудасных страшных людзей, у сваёй класіфікацыі я яе назваў "карнікі". У іх ёсць такая штука як расчалавечванне. Яны ніколі не называюць людзей людзьмі. Не "чалавек", не "людзі", а "алоўкі", "матэрыял", "маса", "бараны", — як заўгодна. Нічога, звязанага са словам "чалавек", там не будзе. Гэта людзі з вар'яцкім позіркам, бясконцая нейкая актыўнасць, міміка, і яны будуць праяўляць жорсткасць, неяк паскудзіць ўсюды, дзе могуць. Ім для гэтага не патрэбны загад — яны прама накручаныя. Прычым гэта выдатна прыкметна на кантрасце, таму што побач яны могуць знаходзіцца з людзьмі другой катэгорыі.

Другая катэгорыя — гэта клеркі. Звычайныя людзі, тыповы офіс. Хтосьці адлыньвае і спрабуе хутчэй сысці дадому, хтосьці спрабуе выслужыцца, атрымаць надбаўку ці павышэнне, але, зноў жа, без фанатызму. Як толькі нешта рабіць неабавязкова — гэта не будзе зроблена. Такіх там большая частка, калі браць ўсіх супрацоўнікаў, але гэта ў асноўным ГУУС. ГУУС — гэта спакойныя хлопцы. Калі ў пяці метрах ад яго будуць кагосьці збіваць, ён будзе тэлефанаваць жонцы і казаць: "Слухай, сёння пазней прыйду, завал, куча народу".

І апошняя катэгорыя — гэта катэгорыя людзей, якія сумняваюцца, вагаюцца, але па нейкіх прычынах яшчэ там працуюць.

— Яна шматлікая?

— Не, гэта самая малалікая катэгорыя, якую я бачыў. Іх можна неяк вылучыць па вачах, па міміцы. Яны перажываюць, яны распытваюць пра нешта, яны гатовыя мець зносіны як чалавек з чалавекам.

novychas.by паводле currenttime.tv