24-гадовая Аліна Сявец больш за восем месяцаў жыве ў невялікім японскім горадзе Сібата. У Краіну ўзыходзячага сонца дзяўчына трапіла па працы: універсітэт фізічнай культуры, дзе яна выкладала гімнастыку, супрацоўнічае з японскім ВНУ. GO.TUT.BY даведаўся, якім чынам беларуска прызвычайвалася да сырой рыбы і чаму адной любові да Японіі недастаткова, каб пачаць задумвацца аб змене месца жыхарства.

На гары ў прэфектуры Ямагата.

У Японіі арганізавалі фан-клуб беларускіх гімнастак

Змяняць сваё жыццё на паўтара гады Аліна не баялася: у Японіі па абмене ўжо працавалі яе калегі з БДУФК. Але дзяўчына прызнаецца, што на момант пераезду усё ж шмат чаго не разумела. Напрыклад, што на такі тэрмін пакласці ў адзіны чамадан.

- Ды і цяжка было развітацца з сябрамі, калегамі. Усё ж паўтара годы - немалы тэрмін, і ў часе шэсць гадзін розніцаы: я сканчаю працу, а на радзіме яе толькі пачынаюць, - распавядае беларуска.

На фестывалі танцаў.

Аліна выкладае гімнастыку і акрабатыку ў Сендайскім універсітэце. Адукацыйны працэс тут амаль такі самы, як у Беларусі, але ёсць і адрозненні. Напрыклад, працуе электронная сістэма кантролю наведванняў: студэнцкія карты прыкладаюць да спецыяльнай прылады кожнага выкладчыка (хаця ёсць і журналы для адзнакаў). Беларуска адчула розніцу і ў дачыненнях японцаў з выкладчыкамі: студэнты вельмі руплівыя і не дазваляюць сабе непаважлівых паводзін або непаслушэнства. Усе заданні выконваюцца, прапускаць заняткі не прынята. Спаборніцтвы заўсёды выпадаюць на выходны дзень - і на іх прыходзіць кожны.

Турыстычны паход.

- А яшчэ ў Японіі вельмі шмат ветлівых выразаў, аналагаў якім у нас нават няма: некалькі варыянтаў развітання, выразы падзякі - і ўсё імі карыстаюцца.

Сама Аліна пакрысе вучыць японскую мову: пераязджаючы сюды, яна яе не ведала зусім. Праз некалькі месяцаў пачала разумець простыя фразы, патрэбныя для зносін з калегамі, але да чытання іерогліфаў яшчэ далёка. На занятках беларуска збольшага паказвае, што трэба выконваць.

- Спачатку нейкія рэчы дапамагала агучваць выкладчыца з Беларусі, якая ўжо была тут раней. Зараз дапамагаюць японскія калегі. Хаця мова спорту - інтэрнацыянальная.

З беларускімі гімнасткамі ў трэніровачным лагеры.

З 2017 года Сяндайскі ўніверсітэт - трэніровачная база беларускіх гімнастак, якія рыхтуюцца тут перад Алімпіядай у Токіё. У Аліны ў гэтай справе таксама ёсць місія: яна пасол добрай волі трэніровачнага лагера, распавядае ў СМІ і ВНУ пра Беларусь і яе нацыянальную каманду. Алімпіяду дзяўчына заспее і будзе заўзець за беларусак разам з фан-клубам, які арганізавалі японцы.

У грамадскіх месцах пераабуваюцца ў тапкі

Падтрымліваць форму Аліне дапамагаюць пастаянныя заняткі ў трэнажорнай залі ўніверсітэта. У Сібаце спортзалі не трапляюцца на кожным кроку, затое шмат тых, хто бегае і перасоўваецца на ровары.

- Гэта не такі вялікі горад, як Токіё, магчыма што з-за гэтага тут не так шмат трэнажорак. У Мінску я працавала фітнес-трэнерам, таму з цікавасці зайшла ў адну залу: там займаліся стрэтчынгам для людзей сталага веку. Выглядала міла, але атмасфера мяне не зачапіла, - кажа Аліна.

Заняткі ў дзіцячым садку.

Вывучаць звычкі японцаў дапамагае дадатковая нагрузка ва ўніверсітэце - заняткі па танцах і гімнастыцы ў дзіцячых садках, школах.

- Гэта асаблівы свет: вельмі шмат выхавальнікаў у групе, на дзяцей не павышаюць голас - зносіны вельмі ветлівыя. У садках, як, зрэшты, і ў многіх грамадскіх месцах (школах, кафэ), усе здымаюць абутак і альбо карыстаюцца грамадскімі тапкамі, альбо ходзяць у шкарпэтках.

Пры гэтым, у Японіі вельмі сочаць за гігіенай. У крамах на ўваходзе ёсць антыбактэрыйныя гелі, каб пасля вуліцы чалавек мог апрацаваць рукі. Пасля кожнага прыёму ежы японцы абавязкова чысцяць зубы: шчотка заўсёды ў сумцы.

- У онсенах (гарачых крыніцах) усё ходзяць басанож, хаця, вядома, прымаюць перад наведваннем такога месца душ.

Японская тэхналагічнасць, пра якую дзяўчына раней шмат чытала, у Сяндаі не асабліва заўважная.

- Робаты па горадзе не ходзяць, - смяецца беларуска. - Затое ў іх дзіўныя хуткасныя электрычкі, якія забяспечваюць сувязь паміж гарадамі, і незвычайныя прыбіральні з процьмай кнопачак і функцый. Напэўна, гэта таксама праз тое, што яны любяць гігіену.

«Тут не кожны здолее прыжыцца»

Высокую працягласць жыцця японцаў Аліна звязвае з ладам жыцця, і асабліва - з стаўленнем да ежы. Самой дзяўчыне давялося вельмі моцна змяніць рацыён.

- Японцы вельмі клапоцяцца пра тое, што ядуць - гэта гародніна, садавіна. У несезон пачынаюць купляць карэньчыкі, праросткі. Для іх абавязковы сытны сняданак з мноствам талерачак: рыс, садавіна, можа быць нават міса-суп. Для мяне такая ежа - вельмі спецыфічная. Я толькі прыехала - і мне адразу даюць сырую рыбу. Спачатку я не магла яе есці, а цяпер нармальна да яе стаўлюся.

Яшчэ адна асаблівасць, якую адзначыла Аліна, - раннія пад’ёмы. Многія калегі па ўніверсітэце прачынаюцца а пятай-шостай раніцы (рэктар, напрыклад, - каб перад працай пайсці і нагуляць пяць кіламетраў).

Але галоўнае адкрыццё беларускі - самі японцы: вельмі адкрытыя і па-дзіцячы наіўныя. Студэнты, напрыклад, дзівяцца з расповедаў Аліны пра тое, што ў Беларусі няма гор, землятрусаў і традыцыі есці сырую рыбу.

- А яшчэ іх падаецца забаўным, што ў нас маленькая галава і вялікі нос. Але еўрапейскі тып знешнасці іх вельмі прыцягвае, - кажа дзяўчына.

- Не хацела б застацца ў Японіі?

- Тут вельмі бяспечна, можна пакінуць рэчы на ​​вуліцы і не баяцца, што яны знікнуць, а таксама вельмі прадуманыя дробязі: напрыклад, прыпынкі з пакоямі чакання на выпадак холаду ці спякоты. Але застацца, напэўна, не змагла б: краіна вельмі спецыфічная, тут не кожны здолее прыжыцца. Ды і сам ты ў любым выпадку заўсёды тут будзеш замежнікам.

Вольга Няхлебава, tut.by

Фота з асабістага архіву