19 верасня ў Белай залі Дома адзінства ў Даўгаўпілсе адбыўся ІІ фестываль беларускай аўтарскай песні, звязаны з імем барда Арыка Крупа.
Пачаўся фестываль з праслухоўвання аўдыёзапісу ягонай песні «Беларусь» Арыка Крупа ў аўтарскім выкананні.
З прывітальным словам да прысутных звярнуўся генеральны консул Беларусі ў Даугаўпілсе Ілля Лапуць.
І загучалі песні ў выкананні даўгаўпілскіх бардаў і гасцей з Вентспілса. Андрэй Парневіч выканаў песню Арыка Крупа «Леса Беларуси» і песню на мае словы і музыку Дзмітрыя Пятровіча «Рабіны». У выкананні Алены Віткевіч і Валерыя Ермачэнкі прагучала, перакладзеная мной на беларускую мову, песня Арыка Крупа «Беларусь». Свой верш, прысвечаны фестывалю, прачытала Лілія Воранава.
Я быў рады пазнаёміцца і дамовіцца аб супрацоўніцтве з бардам з Вентспілса, ураджэнкай Беларусі Кацярынай Варкалавай, якая цудоўна спявае свае песні на рускай і беларускай мовах.
У фестывальным канцэрце таксама прымалі ўдзел Марыя Гербрэдэр, Віталь Міхайлаўскі, Аляксандр Мірвіс, Юры і Таццяна Саксаганскія.
Фестываль быў арганізаваны беларускім таварыствам «Уздым» пры падтрымцы Даўгаўпілскай гарадской думы. Праект мерапрыемства падрыхтаваны старшынёй «Уздыму» Жаннай Раманоўскай.
Арык Круп (Арон Якаўлевіч Круп) нарадзіўся ў кастрычніку 1937 г. у Даўгаўпілсе. З 1964 года жыў у Мінску. Быў лаўрэатам конкурсаў турыстычнай песні І і ІІ Усесаюзных паходаў моладзі ў Брэсце і Маскве. Захапляўся горным турызмам і альпінізмам, удзельнічаў у складаных паходах па Саянах, Кольскім паўвостраве, Прыпалярным і Палярным Урале. У сакавіку 1971 г. загінуў у паходзе ва Ўсходніх Саянах.
Арык Круп
БЕЛАРУСЬ
Поры года – цудоўныя ўсе яны.
Бор сасновы нас вабіць у верасні.
Па зіме лыжы цягнуць на Поўнач нас,
І да Прыпяці зноў – як гукне вясна.
Адыходзім то летам, то восенню.
Па краіне усёй ногі носяць нас.*
Бездарожжамі дальнімі нам ісці.
І заўжды Беларусь наша ў памяці.
Прыпеў:
Ў цягніках і ў машынах, і часта пяшком,
На байдарках, на лыжах з гарой-рукзаком,
Не за школьнай чысцюткаю партай
Маем шчасце даўно: тваю карту
Вывучаць у любую пару,
Беларусь, Беларусь.
Ад дзядоў, Беларусь, – тваё неба нам
І пясчаныя стромы над Нёманам,
Сцены Брэста світальна-чырвоныя
І лясы твае вечна зялёныя.
Беларусь зарасла абеліскамі,
І таму зоркі сталі нам блізкімі,
Не нябесныя зоркі – салдацкія
Ў промняў пяць над магіламі брацкімі.
Прыпеў.
Птушкі ў вырай збіраюцца, ды не ўсе. –
Курс на Афрыку з Беларусі.
Мы ж не птушкі, надвор’ем спужаныя,
Ў нашай звязцы – сябры і каханыя.
Ў нашай звязцы – сябры і каханыя.
І разрэзаць не ў сілах самім яе.
А разрэзаць – да смерці ў тым каяцца. –
Ў кола нашы шляхі замыкаюцца.
Прыпеў.
*Маецца на ўвазе Савецскі Саюз.
Пераклад з рускай мовы С. Валодзькі
Станіслаў Валодзька,
фота: М. Памецька
