2 лютага 2014 года ў мемарыяльным комплексе “Сядзіба Сукачова” было праведзенае традыцыйнае беларускае абрадавае свята “Грамніцы”. Арганізавалі і правялі мерапрыемства два грамадскія аб'яднанні: Іркуцкае таварыства беларускай культуры імя Я.Д. Чэрскага (ІТБК) і Моладзевы клуб “Крывічы”.

Лічыцца, што ў гэты дзень Зіма з Летам сустракаецца. Што ж, магчыма, так яно і было. Ясна, сонечна, бязветрана з аднаго боку і трыццаціградусны мароз, гурбы - з другога. Як бы там ні было, а за некалькі гадзін, адведзеных нам у Сядзібе, мы разы па чатыры паспелі і прамерзнуць і распарыцца.

Пачалося ўсё, як звычайна, з высякання іскры і распальвання агню. Апісаць вам гэтага я не змагу - дзяўчат і блізка не падпускалі. Традыцыя...

Затое, калі агонь распалілі, на мароз выйшла каля 40 чалавек: дзеткі, мужчыны і жанчыны.

Кожны прынёс з сабой васковую свечку. Гонар абысці ўсіх з галоўнай Грамнічнай свечкай выпала ў гэтым годзе Міхасю Свішчуку родам з Гродзеншчыны. Галоўная свечка абыходзіла вакол галавы, запальвала свечку кожнага ўдзельніка абраду. І ў гэты ж час у цесным коле каля вогнішча гучалі то гучныя, то зусім ціхія пажаданні дабрабыту сабе і людзям. Стварэнню цалкам асаблівай атмасферы свята спрыялі карагоды насустрач сонцу і песні. Песні нам спявалі дзяўчыны з ансамбля “Крывічы” і творчай групы ІТБК.

Зіма і Лета паўсталі перад намі ў вобразах чароўных дзяўчат. Абмяняўшыся адна з адной кплівымі пажаданнямі (у жартаўлівай форме), яны “прымусілі” ўсіх прысутных разбіцца на дзве групы. Для чаго? Правільна, для таго каб даведацца, каму ў найбліжэйшы час (Зіме або Лету) давядзецца пасунуцца. Ох, высвятлялі мы гэта не хутка, не павольна, затое весела. Гулялі ў “Цягалкі”, “Вугалёк”, “Кавенькі”... Гулялі, гулялі і высветлілі: быць Зіме паўнаўладнай гаспадыняй аж да прыходу вясны!

Спрэчка Зімы і Лета

Кавенькі

Цягалкі

Пасля гульняў на марозе пайшлі ў хату танцаваць. Бытавыя беларускія танцы спадабаліся нават тым, хто іх да гэтага дня ні разу не танцаваў. Так, былі і такія госці на свяце. Я ж у сваю чаргу вытрымала ўсе скокі ад пачатку да канца і асаблівае задавальненне мне даставілі “Падгорная”, “Таўкачыкі” і “Лысы”.

Калі ж выбіліся з сіл, прыйшоў час святочнага стала. Стравы беларускай кухні абыякавых не пакінулі. Бульба, зразы, сала, мяса, выпечка, травяныя і ягадныя напоі - былі падрыхтаваныя спецыяльна да свята і таму асабліва смачныя.

Камусьці падабаецца зіма, камусьці лета, хтосьці шануе кожны дзень года. Няхай так. Я хачу падзякаваць ўсім удзельнікам свята і пажадаць, каб круглы год вас атуляла цяпло родных і блізкіх.

Воля Галанава