Акрамя Амстэрдама, дзе ў Вікі свая галерэя, яе выставы праходзяць у Швейцарыі, Германіі, Італіі, Бельгіі, ЗША і, вядома, у роднай Беларусі.
Віка пачала маляваць, калі ёй было гады тры. Бацькі бачылі, што рукі дачкі цягнуцца да фарбаў і пэндзляў, і ўсяляк заахвочвалі яе захапленне. Па іх парадзе Віка паступіла ў школу з мастацкім ухілам у Магілёве, а потым у гімназію-каледж імя Ахрэмчыка ў Мінску. - Без мастацтва я не ўяўляла сваё жыццё. І ў прынцыпе больш нічога і не ўмела, - з усмешкай угадвае мастачка. Віка паступіла ў Акадэмію мастацтваў, дзе і знайшла сябе. Пад уплывам выкладчыка, вядомага урбаніста Мая Данцыга, на карцінах Каваленчыкавай сталі з'яўляцца гарады - беларускія, нямецкія, галандскія, іспанскія. Загадкавыя, спакойныя, рытмічныя, змрочныя. гарады на карцінах Вікторыі, нібы жывыя людзі, маюць непаўторны характар і асаблівы лёс. Фарбы нібы рухаюцца па яе карцінах, дзесьці расплываючыся ў плоскасць, дзесьці збіраючыся ў пагоркі і рэльефы. Недасведчаны чалавек так і не здагадаецца, у якой тэхніцы яны маляваліся. Цікава, Віка прыдумала яе сама? - Сказаць ў наш час, што ты нешта вынайшаў, будзе не зусім шчырым. Але, прызнацца, калі да чагосьці прыходзіш сам, адчуваеш сябе крыху першаадкрывальнікам, - усміхаецца Вікторыя. - Мастыхін я выкарыстала з ранняга ўзросту. Мазок атрымліваўся такі шырокі, сакавіты ... Але паколькі алей сохне досыць доўгі час, я пачала выкарыстоўваць мадэлюючую пасту - сучасны матэрыял, заснаваны на акрыле. Як прызналася Віка, спачатку яна выразна ўяўляе кампазіцыю будучай працы і наносіць малюнак вуглём. Так-так, працы Каваленчыкавай хоць і выглядаюць часта спантаннымі, але кампазіцыя ў іх ёсць. Пастай яна стварае рэльеф і структуру, а затым малюе алеем, папярэдне яго развёўшы. Ствараецца «акварэльнае» ўражанне. Крытыкі пішуць, што жывапіс Вікторыі цячэ, плыве, рухаецца. Вядома, каб маляваць так, як Вікторыя, не ў многіх хопіць цярпення. Зрэшты, мастачка запэўнівае, што мастацтва наогул без цярпення і сілы волі немагчыма. - Прафесія мастака вольная, таму заўсёды можна знайсці падставу, каб не працаваць ці спаслацца на адсутнасць натхнення, - кажа Віка. - Але па мне, меў рацыю Пушкін, гаворачы, што натхненне - гэта ўменне прыводзіць сябе ў працоўны стан. Часта crazy-ідэі мастакі шукаюць у наркотыках або алкаголі. Многія наогул чакаюць натхнення гадамі. Але чым больш ты яго чакаеш, тым менш атрымаеш. Як апетыт прыходзіць падчас ежы, так і натхненне з'яўляецца падчас працы. Проста трэба ўмець настроіць сябе на працу. Віка, напэўна, наогул нарадзілася з жаданнем працаваць. Яшчэ ў каледжы, калі яе аднагодкі на выходныя з'яжджалі дадому ці весела праводзілі час, яна сядзела ў майстэрні і працавала. А колькі здолела зрабіць мастачка ў Амстэрдаме, куды прывёў яе лёс, калі яна выйшла замуж за галандца. - Я шчаслівая, што мне давялося пераехаць у краіну, дзе настолькі спрыяльная абстаноўка для развіцця мастацтва, - прызнаецца Вікторыя. Амстэрдам - артыстычны горад, нават вуліцы тут названыя імёнамі мастакоў. У горадзе, дзе пражывае ў два разы менш насельніцтва, чым у Мінску, працуе каля сотні галерэй. У выхадныя ў сталіцы бывае па 30-40 прэзентацый выстаў! Гэта неверагодна.
Дарэчы, у Амстэрдаме можна ўбачыць галерэю і Каваленчыкавай. Яна адкрыла яе тры гады назад, як толькі перабралася ў Галандыю. Тут Віка малюе, выстаўляе свае карціны і працы калег з Беларусі, папулярызуючы такім чынам беларускае мастацтва за мяжой.
- Проста трэба вельмі шчыра і моцна чагосьці хацець, - лічыць яна. - Жыццё заўсёды дае нам магчымасць ўвасобіць мару.
Людміла Мінкевіч, Народная газета