Вясна з’яўляецца раптоўна. Як крышнаіты на Замкавай — з бразгатам і распевам — укліньваюцца ў навакольнае жыццё са сваім, іншым. Пачынаецца суіснаванне. А яшчэ ў вясны ёсць свой знак. Сёлетняя пачалася з малітвы. Малітва была свецкая, але ў небе яе пачулі, і неба паміж двух дажджоў паказала вясёлку. Гэта адбылося ў мінулую суботу. А сёмай вечара над Вострай Брамай раптам перастаў ліць дождж, вызірнула сонца і паўстала вясёлка! На вузкай вуліцы перад алтаром з’явіліся людзі — там, там, там. Яшчэ крыху, і іх стала шмат, яны запоўнілі сабою ўсю вуліцу і стаялі нерухома, каб не парушыць настрой, які стваралі неба, вуліца і музыка, што гучала з Вострае Брамы. Неўзабаве музыка сціхла і мы пачулі ціхі і спеўны голас. Гэта была «Малітва да Вільні» (Т.С.), падобная на «Ойча наш», але звернутая да горада. Хоць, зразумела, да каго б ні была звернутая малітва, яна ўсё адно — да Бога. «Горад наш, які ёсць у нябёсах, нябёсы якога ёсць памяць пра пакутнікаў, творцаў, герояў: Антоні, Астах, Іаан, Скарына Францішак, Каліноўскі Кастусь, ксёндз Станкевіч Адам, і Луцкевічы, і Аляхновіч... Горад наш, які ёсць на зямлі, а зямлёю якога ёсць мы; хто належыць табе і цябе сатварае, табою сатвораны будзе. Дай нам мудрасці, Горад, каб вызначыць межы і месца сваё беларускае роўна з табою, на адлегласці мары прасветлай. Дай нам голасу чыстага, славіць імя тваё, Горад, тут, цяпер, і далёка, і блізка, і заўтра, і потым, і вечна, Вільня». Словы сціхлі, а разам знікла вясёлка. І зноў загучала музыка, і зноў паліў дождж. Людзі разышліся, разумеючы, што настала вясна і што цяпер так будзе заўсёды. Нам кажуць: Вільня цяпер чужая і мы тут чужыя, бо Вільня — адрэзаны ломаць. Але што можна адрэзаць ад крыві, ад памяці, ад душы? Вільня, бадай, тая самая, што і заўсёды, — горад, дзе няма чужых, а ёсць іншыя. Мы — іншыя. Як тутэйшыя палякі ці як літоўцы, як вулічныя музыкі ці крышнаіты — іншыя. Толькі ў монаэтнічным, монамоўным, монагістарычным горадзе іншыя становяцца чужымі. Але гэта не пра Вільню. Іншым цікава з іншымі — жыць, суіснаваць, разумецца.Нам кажуць: гэта цяпер замежжа. Але што мяжа для вясны, для вясёлкі, для нас? Мы тут нікому не апазіцыя і ніхто не апазіцыя нам. Можа быць, таму, што ў нас тут так шмат сваіх і таму, што вакол — сцены, якія бачаць нас сённяшніх, помняць нас колішніх і пазаколішніх. У адрозненне ад аднамернага Горада Сонца, тут — Горад Сэрца. І кожнаму іншаму Вільня — дом. Мы тут дома, калі дом вымяраць ня межамі, а паселішчамі душы. Мы тут — іншыя. І, як героі Аменабара, можам колькі хочам паўтараць: «Мы не памерлі. Гэты дом наш». Мы молімся да Вільні, і Вільня, чуючы нас, не кіпіць ад абурэння, і Вострая Брама не здрыганецца, і Маці Божая не насупіць бровы. Значыць, усё нармальна, усё правільна, усё як заўжды. Вясна.Паводле інтэрнэт-газеты Паазер’я і Віленшчыны vestki.info